Μήπως τελικά η πανδημία μας φέρει πιο κοντά.

Τα Χριστούγεννα είναι μέρες χαράς και αγάπης.  Είναι μέρες για να πούμε “Σ’ αγαπώ” στους δικούς μας και να δώσουμε και να πάρουμε μικρές ή μεγάλες δόσεις ευτυχίας. Φέτος όμως τα Χριστούγεννα είναι σίγουρα διαφορετικά. ‘Ολη η ζωή μας έγινε διαφορετική. Φιλιά δε δίνουμε, αγκαλιές δεν παίρνουμε, χειραψίες δεν κάνουμε, αγκαλιάζουμε από μακριά, χαμογελάμε σφιχτά και ανταλλάσσουμε ματιές υπομονής.

Οι πιο ευάλωτοι αγαπημένοι μας αυτήν την εποχή είναι σίγουρα οι γονείς μας, οι παππούδες και γιαγιάδες μας, εκείνα τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα με τα φωτεινά μάτια, τα μάτια μίας ψυχής κουρασμένης αλλά διψασμένης γι’ αγάπη. Μιας ψυχής που βλέπει να πλησιάζει το τέλος που κάποτε και για τη ψυχή εκείνη ήταν μακρινό. Τώρα όμως έγινε κοντινό και αυτό της προκαλεί αγωνία.

Πριν χρόνια από το ίδιο αυτό blog-site μας μιλάγαμε για τη μοναξιά που βιώνουν οι μεγαλύτεροι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους στις γιορτές γιατί δεν προλαβαίνουμε να τους δούμε, που περιμένουν να τους θυμηθεί κάποιος και να χτυπήσει έστω το τηλέφωνο, για να ρωτήσει ο γιός, ο ανηψιός, η εγγονή τι κάνουν. Για τους μισούς ανθρώπους ηλικίας άνω των 65 ετών, άλλωστε, κύρια συντροφιά είναι η τηλεόραση, καθώς πολλοί έχουν χάσει κάθε επαφή με φίλους και συγγενείς. Η μοναξιά είναι αν όχι το χειρότερο, ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που βιώνει ένας άνθρωπος και ειδικά όταν είναι στην τρίτη ηλικία. Τώρα ειδικά με την πανδημία του κορονοϊού αυτή η μοναξία έχει υπερδιπλασιαστεί γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν στερηθεί υποχρεωτικά τη συντροφιά μας , τη συντροφιά των παιδιών και εγγονών τους. ‘Εχουν πολλές φορές στερηθεί ακόμα και τη βόλτα τους μέχρι το γειτονικό μανάβικο, το περίπτερο, τη βόλτα για λίγο περπάτημα, το παγκάκι της γειτονικής πλατείας.

Στατιστικές έρευνες δείχνουν ότι οι ηλικιωμένοι αισθάνονται ειδικά τα Χριστούγεννα πιο μόνοι από τις άλλες ημέρες και ότι το 80% των μεγάλων ανθρώπων, περνούν αυτήν την ημέρα καρφωμένοι στην τηλεόραση, προσπαθώντας να διασκεδάσουν με τη χαρά των άλλων. Είναι που έχουν χάσει τον σύντροφό τους, είναι που τα παιδιά τους λείπουν ταξίδι ή είναι καλεσμένα αλλού, είναι που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον και άρα δεν είναι χρήσιμοι και προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι και αυτή, η μέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, μία ημέρα σαν τις άλλες. Και σε λίγο μαζί με τη μοναξιά έρχεται και η κατάθλιψη, μια από τις πιο ύπουλες ασθένειες της εποχής μας.

Φέτος λοιπόν σ’ αυτές τις περίεργες γιορτές με τον κορονοϊό να μας απειλεί, να απειλεί την καθημερινότητά μας, την οικονομική μας ευρωστία και κυρίως την ίδια τη ζωή μας ας θυμηθούμε αυτούς τους ανθρώπους, τους δικούς μας αγαπημένους μπαμπάδες, γιαγιάδες, μαμάδες, παππούδες μας και ας πάμε κοντά τους με ιδιαίτερη όμως προσοχή.

Φορώντας μάσκα (όχι εκείνη που την κανουμε κολιέ, σκουλαρήκι, κασκώλ κλπ αλλά την καλή, τη φορεμένη σωστά πάνω από τη μύτη!!), πλένοντας τα χέρια μας συστηματικά, έχοντας το αντισηπτικό δίπλα μας, τρώγοντας στο τραπέζι λίγο πιο αραιωμένα τις καρέκλες (ας παραστήσουμε ότι είμαστε στο παλάτι του Μπάκινχαμ και τρώμε σε μία περάστια τραπεζαρία….), χωρίς αγκαλιές αλλά με ζεστές ματιές, χωρίς φιλιά αλλά με ζεστά λόγια.

Η παρουσία μας είναι αρκετή. ‘Ένα μικρό δωράκι είναι αρκετό. ‘Ένα χριστουγεννιάτικα στολισμένο τραπέζι είναι αρκετό για να δώσει τη γιορτινή νότα. Ένα κουλουράκι από την αγιοβασιλιάτικη μπισκοτιέρα, ένας κουραμπιές που ασπρίζει τη χρυσαφί πιατέλα, ένας καλός λόγος, ένα κουτάκι μ’ ένα δωράκι απλά για να πούμε…είμαστε εδώ, σε αγαπάμε, σε σκεφτόμαστε, μη φοβάσαι. Θα περάσει και αυτό…

Ας είναι λοιπόν τα Χριστούγεννα αυτά μια ευκαιρία να μιλήσουν οι ψυχές μας, να μιλήσουν τα μάτια μας, να γελάσουμε έστω και από απόσταση γιατί η αγάπη δε χρειάζεται τα άγγιγμα του σώματος της αρκεί και το άγγιγμα της ψυχής.

Ας κάτσουμε μπροστά στο τζάκι με την κάλτσα να κρέμεται, με την κούπα που λέει «Μπαμπά» δίπλα στο αντισητπικό, με το μπαστούνι με τα κοκκινα λουλούδια που της άρεσε της γιαγιάς και το ρολόι που φόρεσε αμέσως ο παππούς και ας καθόμαστε μακριά στους καναπέδες, δεν πειράζει, τα γέλια μας ίδια θα είναι, η αγάπη μας ίδια θα είναι, αρκεί να είμαστε κοντά…έστω και από απόσταση!!  

 Ας τους αφιερώσουμε λοιπόν λίγο από τον χρόνο μας. Ας παμε μαζί τους μια βόλτα, ας φάμε όλοι μαζί, ας κουβεντιάσουμε ό,τι θέλουν, ας τους αφήσουμε να μιλήσουν για εκείνες τις παλιές εποχές της «δόξας» τους και ας έχουν επαναλάβει τις ίδιες ιστορίες τόσες φορές και ας βυθιστούμε και εμείς στις αναμνήσεις καλών ημερών, κοιτάζοντας τα άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες του κάποτε. Μια μεγάλη Χριστουγεννιάτικη αγκαλιά χρειάζονται από εμάς. ‘Εστω και από απόσταση. ‘Ένα χάδι έστω και με τη ματιά. ‘Ένα μικρό δώρο, που να δίνει χαρά.

Κάντε το τώρα που μπορείτε, που είναι ακόμα κοντά σας γιατί μιά φωτογραφία δεν θα είναι αρκετή μεθαύριο.....